सर्व काही आलबेल...

सर्व काही आलबेल...

मानेच्‍या खाली थोडसं डावीकडे

काहीतरी हुळहुळ

कसलीतरी सळसळ

बरं नाही असं नाही

पण सगळं काही बरंही नाही

काळजी मात्र करु नको

आशेला अंतर देऊ नको

बाहेर बघ समजेल तुला

दिवस उजाडला आहे

रोजच्‍यासारखाच स्‍वच्‍छ पुन्‍हा

हल्‍ली आकाशात तारे नाही दिसत

खिडकीत छोटी चिऊ नाही बसत

मित्र भेटतात फक्‍त समारंभामधे

शुभेच्‍छा येतात फोनमधे

इथे नाही पण दुसरीकडे कुठे

अजुनही येतात ते सारे

सगळं काही आलबेल आहे

home schooling..open schooling...non-schooling....

Finally the time has arrived to take a decision. I know its not so easy to take such a decision for someone else who is completely dependent on you. The success or failure of any idea will be evident only after it starts showing up the results...

After getting married having kid was a very obvious option. Eventually it happened and amal arrived in our lives. I'd thought a lot about having kids, and how i would raise them, how would i help them grow up with sensible rational approach. who grow up into a sensitive, inelligent and integrated persona. How i would love them to see growing in nature, playing in nature and learning from nature.

Personally i never enjoyed my schooling days, except for the extra curricular activities, which offered me to stay out of class often. And that was an incentive to finish it without failing. To pass the exams was never so difficult with the minimum required efforts put in.

There, this idea came to me, to home-school / non-school or put my child in an open school. Before amal's arrival the thought did not sound so difficult as i was looking at it as a third party or an outsider i guess. But now as amal has already turned 2 years and the obvious next step would be of putting him in some school pops up. All the thoughts gushing at the same time, positive / negative all together, am rendered totally confused. Not able to clearly see the situation.

So many people around have to say so many different things on the topic..they are not going to take decision on my behalf but they are there to put forth all the possibilities pleasant as well as non-so-pleasant ones. Its good in a way..but on my side it calls for a lot more courage and in depth knowledge...

My research has begun...friends, internet, various groups, discussions...its going to take time.
If you have anything to say, please feel free to respond. If you know someone dealing the issue in similar ways please let me know. If you can help me out in getting resources in or around mumbai it would be welcome.

- Sonal modak

LAVASA

Few days back i happened to visit the free India's first planned hill station 'LAVASA' near Pune.

As an architect/ planner/ designer/ nature lover/ aware citizen, i wanted to visit the place for long since i had already heard so much about its development, through media as well as friends and professionals who are actually working on it.

It is located on the backwaters of Warasgaon dam on the Western Ghats between Pune and Mumbai, within 80 minutes from Pune (approximately 50 km) and 3 hours from Mumbai (approx 180 km). It is spread over 12,500 acres (51 sq.km.) The concept of a hill town dates from colonial India when British administrators went to hilly areas during the summer, prominent examples being Shimla, Kulu, Ooty etc. The first phase of the Lavasa hill town is currently under construction, scheduled for completion in Dec 2009.

The developers claim this town to be a self-sufficient town where they are projecting a creation of over 50,000 jobs over the next 10 years.

As the developers are promoting it as the first planned hill town, i was expecting to see little environment friendly/sensitive approach keeping in mind the current environmental imbalance. Global warming effects, melting of ice caps, rising sea levels on one side and scarcity of water, diminishing wild life and natural habitats on the other hand, as backdrop its a very scary scene. The developers could have taken care of the renewable and sustainable energy aspect in mind since the project is vast and located in a rich natural habitat.

I am posting few of the snaps of the work going on of phase one. It was very disheartening to see the development in a pure commercial way. Little sensitive approch could have made the required difference.

water retension ponds, wind mills, treating and recycling wastes, water harwesting, tree plantation, energy saving, natural energy resources...such many more. these words sound so non-familier...

Ofcourse, these are my immediate thoughts on visit. I understand that there are many other aspects to the whole thing. i would prefer not to get into all but would like to share the images...

your remarks n thoughts are welcome...

all the photos by minal+sonal designs

technical DATA : from LAVASA website : http://www.lavasa.com

DITTO...

या सगळ्याची सुरुवात घरी झालेल्या एका पार्टीतून झाली. अनेक लांबचे, जवळचे नातेवाईक खूप दिवसांनी भेटले. सुरुवातीला अर्थातच कोण सध्या कशात बिझी आहे, याबद्दलची माहिती एक्स्चेंज झाली. मग हळूहळू गप्पा रंगल्या. राजकारण ते सिनेमा ते क्रिकेट- सगळ्याचा फडशा पाडला गेला. एखादा विषय जुना होतोय असं वाटायला लागलं की कोणीतरी नवीन विषय काढायचं. कोणाला रिकामे क्षण जाऊ द्यायचे नव्हते. सगळा वेळ गप्पांनी भरून काढायचा होता. सगळ्यांना बघून असं वाटत होतं की, बऱ्याच दिवसांनी मोकळा वेळ मिळाल्यामुळे ते सुखावलेत. क्वचित आणता येणारा सैलपणा अनुभवत रमताहेत. हळूहळू या जागेचे होऊन जाताहेत. पण मग तरीही त्यांच्यात बसलेलं असूनही मला प्रेक्षक असल्यासारखं का वाटत होतं? प्रत्येक दोन व्यक्तींमध्ये एक अंतर का जाणवत होतं? प्रत्येकजण कसलंतरी अवधान ढळू न देण्याचा प्रयत्न करत होता. आणि त्यामुळे एकमेकांच्या कंपनीत स्वत:ला सुरक्षित मानू शकत होता. हे सगळे एकेकटे होते, पण तरीही त्यांची एक टीम असल्यासारखं वाटत होतं.

आणि मग लक्षात आलं की, नेमकं हेच आपल्याला खटकतंय.. त्रास देतंय. कोण कशामुळे चिडतं, कशाच्या बाबतीत हळवं होतं, आणि काय ऐकून आनंदतं, याचं भान राखून नाती जपणं, हे या टीमचं सूत्र. आणि हे सूत्र पाळून इथल्या प्रत्येकाला या टीमला हक्कानं गृहीत धरता येतं. मग त्याही पुढे जाऊन प्रश्न पडला की, हे आपल्याला काय नवीन आहे? बाहेर जगात हिंडताना आपण हे सतत बघतो. फक्त ते इतकं सवयीचं झालं आहे की, आता ते वेगळं जाणवतही नाही. तिथे प्रश्न सूत्र पाळण्याचा नसतोच, फक्त टीम निवडण्याचा असतो, हे जाणवलं आणि अचानक पोटात खड्डा पडला. कसलीतरी प्रचंड भीती वाटली. हे जे काही जाणवतंय, त्याचं काहीतरी करायला हवं, असं कळवळून वाटलं. पण काय, ते कळत नव्हतं. खूप दिवसांपासून मनात डोकावत असलेली एक इच्छा पुन्हा हात दाखवून गेली आणि मी उठले आणि कॉम्प्युटरसमोर जाऊन बसले.

ब्लॉगस्पॉटवर गेले आणि नवा अकाऊंट उघडला. समोर एक रिकामी चौकट मला बोलावत होती. एक जा-ये करणारी दांडी मी माझं म्हणणं तिथे उतरवण्याची वाट बघत होती. हे म्हणणं कुठेही सुरू होऊन कुठेही संपू शकत होतं. ते काहीही असू शकत होतं. मी कोणाशी बोलावं, त्याप्रमाणे ते बदलण्याची अपेक्षा नव्हती. त्याप्रमाणे त्याला नटवण्याची अपेक्षा नव्हती. हातचं न राखता मला बोलता येणार होतं. कारण एरवी माझ्या व्यक्तिमत्त्वासोबत माझी ‘ओळख’ म्हणून चिकटून येणाऱ्या गोष्टी इथे नव्हत्या. ही चौकट माझ्या नावात अडकली नव्हती.

..अशी सुरुवात झाली. नियमांत न बांधलेल्या नात्याची. ब्लॉगवर मी भडाभडा बोलत गेले आणि त्याला तितक्याच भडाभडा प्रतिक्रिया येत गेल्या. त्या प्रतिक्रियांची माझ्या मनात माणसं कधी झाली, हे कळलंसुद्धा नाही. आणि तितक्याच नकळत मी त्यांना माझे मित्र- मैत्रिणी मानू लागले. सुरुवातीला काही कठीण निर्णय पडताळून बघणं व्हायचं. त्यावर या मित्रमंडळींची निखळ, स्पष्ट मतं यायची. त्यामुळे निर्णय सोपा व्हायचा का? तर मुळीच नाही. पण तो घेण्यामागचा विश्वास ठाम व्हायचा. धाडस यायचं. हळूहळू जास्त आतलं, जास्त पर्सनल बोललं जाऊ लागलं. एरवी कोणासमोर चुकूनसुद्धा मी काढले नसते असे विषय मी उघडपणे तिथे ब्लॉगवर मांडू लागले. स्वत:चं काही पर्सनल सांगू लागले. खूप हलकं वाटायचं. कधी तसंच वाटणारे इतर समोर आल्यामुळे दिलासा वाटला, तर कधी कोणी माझी खिल्ली उडवली म्हणून दुखावलं जायला झालं. मग ब्लॉग ही एक गरज होऊन गेली. पाहिलेल्या फिल्मबद्दल मत, केलेल्या प्रवासाचं वर्णन, एखाद्या ऑफिसात आलेला अनुभव, भेटलेली नवीन माणसं, कोणता लॅपटॉप घ्यावा याबद्दल विचारपूस, रस्त्यावरच्या खड्डय़ांबद्दलच्या तक्रारी.. काहीही पटकन् मांडायला ही एक हक्काची जागा झाली.

मध्यंतरी एक सद्गृहस्थ माझ्याशी भांडले. ‘व्हर्चुअल स्पेस’ असं काही नसतं म्हणून. ब्लॉगवर थिल्लर, आत्मकेंद्रित बडबड चालते म्हणून. खऱ्या हाडामासांच्या माणसांना सोडून या अवकाशात तरंगणाऱ्या आवाजात मी हरवतेय म्हणून. स्वत:साठी सगळं करणं सोडून मी ‘संवाद’ साधण्याचं महत्त्व समजून घ्यायला हवं म्हणून. असं निनावी आयडेंटिटी घेऊन जबाबदारी झटकणं सोपं आहे म्हणून.इथली, ब्लॉगवरची नाती सोपी नाहीत. निनावी स्पेस असल्यामुळे प्रामाणिकपणा सहज येत असला तरी त्यामुळे त्या नात्यांना आपोआप एक धारही येते. अनेकदा अत्यंत परखड टीका पचवावी लागते. हे आवाज अधांतरी नाहीत. उलट त्यांना वयाचं, रेप्युटेशनचं, बॅकग्राऊंडचं बंधन नाही. त्यांच्यात कसलाही आव नाही. ते या सगळ्यांतून मुक्त असल्यामुळे जास्त खरे आहेत. इथल्या नात्यांना कोणताही ‘मतलबीपणा’ जोडून ठेवत नाही. आणि सगळ्यात रिफ्रेशिंग गोष्ट म्हणजे या सगळ्यामुळे इथे बसायला कुंपण नाही! सुरक्षित स्टँड घ्यायचा घाबरट मार्ग नाही!!मी फक्त स्वत:साठी लिहीत असते तर मी डायरी लिहिली असती, ब्लॉग नव्हे. त्यामुळे संवाद साधण्याची गरज असल्याशिवाय ब्लॉगस्पॉटची लोकसंख्या एवढी वाढली नसती. आणि कोणत्याही जड तत्त्वज्ञान सांगणाऱ्या विद्वान सल्ल्यांपेक्षा कुणाचे साधे, पण खरे अनुभव खूप जास्त शिकवून जातात, असं मला वाटतं. या एकप्रकारच्या एकटेपणाची चटक लागत असताना एक मात्र सतत होत असतं- ब्लॉग हे काही बाहेरच्या जगाचा पर्याय होऊ शकत नाहीत, हे सत्य मध्येच चटका देऊन जातं आणि डोळे ताणून आजूबाजूच्या जगात तितकेच खरे, प्रामाणिक, जिवंत आणि बिनधास्त आवाज शोधायला होतं.

- इरावती कर्णिक

loksatta, chaturanga

saturday, 28th march 2009

‘गुण गाईन आवडी’

‘गुण गाईन आवडी’ या पुलंच्या पुस्तकात त्यांनी सेनापती बापटांवरच्या लेखात एक प्रसंग सांगितला आहे.

‘एकदा रेल्वेच्या पुलाकडे जाणाऱ्या पायऱ्या चढताना सेनापती पायऱ्या मोजायला लागले. पुलंनी विचारले, ‘तात्या पायऱ्याशा मोजताहात?’ सेनापती उत्तरले, ‘अरे, त्याचं असं आहे. एके काळी मला रशियन भाषा यायची. फ्रेंचही कळत असे. बोलण्याचा सराव सुटला, आता संपूर्णपणे विसरून गेलो. आता मोजण्यासारखं खिशात काही नसतं, आकडे विसरून जायचा एखादे वेळी. म्हणून मोजण्यासारखं काही दिसलं की मोजून टाकतो.’

आर्थिक चणचणीचं अवडंबर न माजवता आकडय़ांशी जोडलेलं राहण्याचा त्यांचा प्रयत्न.

random thoughts...

अमल - दूध - fortified formula - doctor - ayurved - आजीचा बटवा - vitamine supplements - tonics - strong boy - संध्‍याकाळचा खेळ - रामरक्षा - शुभंकरोति - संस्‍कार - etiquettes - मोठ्‍यांचा आदर - मोठ्‍यांची भांड‍णं - TV - cinema - film music - original - cassical - शास्‍त्रोक्‍तं - all rounder - naughty - मस्‍ती - खेळकर - खोडसाळ - बिनधास्‍त - smart - shy - introvert - शाळा - मित्र - हसरा - रडका - scientific toys - creative input - architecture - design - creativity - energy efficiency - green buildings - global warming - carelessness - selfishness - absense of awareness - carefree - summer camps - certificate - efficiency - family - time management - emotions management - peace of mind - satisfaction - materialistic surroundings - relations - gifts - मामा - चांदोमामा - लिंबोणीचं झाड - मामाच शहरात आलाय आता - शौर्य - भाऊ - तोलुदादा - which floor is shoru's home? - fourteen - फोतीन - लिफ्‍ट - दिऊ - malls - AC - ozone - loss - heat - rising mercury - sweat - discomfort - loss of productivity - staff - commitments - responsibilities - being a daugter - being a wife - being a parent - transformation change - archtiect - professional boss - entrepreneur - late night work - lost lifestyle - health - routine - discipline - अमल - वाढत्‍या गरजा - progress - life - weekends - quality time ..... बापरे, दमले मी !!! श्‍वास घ्‍यायची फुरसत नाही की काय !!

बटाटेssssss ..... बतातेsssssss
हल्‍ली आम्‍हाला compulsory भाजी घ्‍यावी लागते. भाजिवाल्‍याची आरोळी झाली की पाठोपाठ अमलची
आरोळी येते आणि मग भाजीवाला मागेच लागतो, बोलावलत तर आता भाजी घ्‍या म्‍हणून.

still i am free...

I can't talk to people, I just don't have that kind of personality.
I can't pass this exam, I just don't have the brain for calculus.
I can't help the fact that I was born a man or a woman. Certain things come naturally for certain types of people. (Says the man who can't take care of his children or the woman who can't fix her car.)
I'm no good at this; I guess I just wasn't made to go to college.
Gee, I'm sorry about last night. I guess my hormones just got out of control.
I'm sorry I bit your head off yesterday. I must be premenstrual.
I don't know what happened. I guess the beer made me crazy.

In all above statements, I am identifying myself with one of the pictures of me I find embedded on my memory....I am my body or my brain or my personality or my hormones....In each of these cases, I am deceiving myself.

I am more than just these, and no matter how I try to avoid it, I am free.

about illusion..reality..interpretation...!

जीवन की राहो में आना या जाना बताके नही होता है

जाते कही है मगर जानते ना के आना वही होता है

खोने के जिद में ये क्‍यो भूलते हो के पाना भी खोता है...

emotionally interrupted...

if i haven’t felt so much for him, i won’t feel so uptight, fidgety and disappointed. just a line from him, a tone of voice, a hesitation to my request !! enough to make me go right into the boiler burning. voices in my mind started shouting, “he cares more about himself than you!” “you are the silly one who does so many things for him!” “purely your own one-sided attachment!” …
i told him i dont want to work on relationship. See! this is what happens! the more you are attached to a person, the more your whole life and emotions are manoeurved by the moods and whims of that person. unstability of feelings is a state of suffering...!

So, a wise thing to do, is to do nothing. Just paying attention, and then DO NOTHING ! Get back to your own stuff. What arises will pass away. Contemplate on the suffering of this instability of the emotions, the uncontrollability…
SIGH.

then another softer voice says: but he is really focussed on what he is doing. you know that is his priority. he takes work very seriously. could you understand his priorities? and accept that’s his way of dealing with interruption?

"but this may not be true !"
and there really has a need for space. just like you. you already know he doesn’t have much space and privacy of his own. he's forced to do things which he might not feel like doing actually...

"i can’t hear this."

and other voices fight to be heard:
(the cynical, low self-esteem) i shouldn’t have done dat. maybe it is not legitimate for me to. i am not so significant enough to be granted wat i want from him.
but you know he has never thought of you as a troublesome nuisance to be around with. you already know that. and you know that if ever he needs to enforce limits, boundaries, rules.. that’s his way of managing his work. it is as objective as can be, and nothing personal against you.

ABSURD !!!

HE: hi
SHE: hello
khup divsanni
HE: ya
office madhe orkut restrict kelay
SHE: so how r things at ur end?
oh
HE: fn
and u?
SHE: fine. too hectic. lil tired..
HE: u wl have a long break in this mango season rt?
SHE: not really...generally before monsoon there is a rush on our site to complete the work...so its gonna more hectic
monsoon goes lil slow
HE: hmmnn....so busy....we all do not have work only....recession has affected tremendously to our industry
all r on gas
SHE: yeah diff fields r affected on diff level
*levels
actually amche projects mostly shifting or make shift arrangement wale aahet sadhya...people r spending money to reduce their expenditure
HE: agreed
its gd na that u r not affected....my wifes wing is being closed....lot of tension....but u see we have to face it
SHE: yeah...but running around for lesser fees is not affordable...office expenses kami nahi hot na tyane.
anyway...u've to face it is the bottom line
HE: hmmnnn thats true....but when u r entrepeunor then these things r anticipated
ya
mag baki kay...hows amal and minal?
SHE: both r good. amalchi masti an dhadpad chaluch aahe
hey wats ur kids name?
HE: :)
SHE: kay zala?
HE: Tanisha....I bet tichi masti dhoodgos and dhadpad jasta aahe....we r really tired running after her
SHE: nice name
HE: Hmmnnn...my wife choose it....I was for "Kimaya"...but as usual she never listens to me
SHE: :) so many complains u 've for her !!
HE: Facts r not complaints
I like and luv her but facts remain unchanged
DC???
SHE: dint recieve ur messages
HE: hi...got disconnected
SHE: n no got them all together
maybe some network problem
HE: ya
SHE: mag aaj kay karnar kaam nasel tar?
HE: so everybody may nt like you....and morever ur hubby may also hv sm factual complaint rt?
today I m workin fm home
so chatting fm personal PC
SHE: yeah he might have. never told me till now.
ok
HE: We dont dare to tell these to wives
SHE: my god...tu tar husband X wife teams karun taklelya distahet
HE: those r already created....I m only a team player
SHE: hmm then its lil diff in our case...generally we work together as a single team...so we have less factual complains as we keep sortng them out on regular basis :)
HE: Dont mix personal with proffession....nd its really pleasure to hear that u r different only I should hear that from minal too
SHE: :) sure
HE: so tu evda vel chat kartes....doesnt it affect ur work....u dont report to anybody I understand
SHE: ? dint get u
aapn kiti taas bolto aahot re ?
HE: I meant there may be other friends like me....so how can u spare so much time in this hectic schedule?....I meant that U r only the boss so it may be possible
SHE: tevhda vel tar me office madhe hi konashi na konashi bolte...productivity is not related to man hours of work put in...i hope u undrstand wat i mean
HE: gr8 multitasking women....ya I do understand
SHE: am sorry to say but there is no online friends like u...
HE: I belive u....but y r u sorry for that?....u can have if u wish too
SHE: me tujha kay ghoda marlay ka? y r u gettgin so personal about things?
am sure y ur wife is not happy with u !!
wish u happy life togther...
HE: Hey Y r u geeting annoyed....jus asked casually....I like chatting with u....but was worried that I may b disturbing so I asked....SORRY
HE: I will rectify you....my wife is very much happy with me.....and even I m....a couple of differences cannot create permanant rift or dislike
SHE: am failing to understand the whole thing now !!!
am very sorry dat i said dat..i've no right to say such things...but i dint understand y the hell did u say dat all..? wat do u think of me?
HE: Females r complex but they do not understand complex things thats all I can say :)
SHE: i dont think we r so close dat we can pass such comments for each otehr...me chating karen kinva nahi ani te karunahi maza kaam sampven kinva nahi...wat do u have to do with this?
forget it !!
HE: Forgot ....now cool pls....I didnt think u r so short tempered
SHE: whatever. just forget it n leave me alone.
if u think females r so dumb...y do u go n approch them?
u should find some good inttelectual company in ur own male community rihgt?
HE: Its already there....but I m also expanding with some exceptions from other community....I had searched one...but it seems that I will soon loose her
HE: Wtever might be at least say byee before leaving.....neways sorry againg if I have raised ur tempo
byee
SHE: its not a question of just saying by. the thing is dat am not used to this male-female grouping...thankfully aajparyanta mala me female aslyachi janeev konich itkya teevrateni karun navhati dili..so i got annoyed...kam kartanna kinva gappa martanna hya goshti madhe yeu nayet asa mala personally vatta pan u have all the freedom to think anyway
thanks for bringing the reality so clearly in front of me !!!
bye n wish u best luck !!
HE: On elast comment...Belive me I do not think that such conversation should have been taken so seriously....I cassually passed some remarks for the sake of communication...may be I was rong....I can now realize that there may be cretain sensative areas wherein you shoudnt touch....I do hold respect for females.....and lastly wish you the same

Randy Pausch: Childhood Dreams Lecture

Randy Pausch was a Professor of Computer Science, Human-Computer Interaction, and Design at Carnegie Mellon University (CMU) in Pittsburgh, Pennsylvania. In September 2006, Pausch was diagnosed with metastatic pancreatic cancer. Pausch delivered his "Last Lecture," titled "Really Achieving Your Childhood Dreams," at CMU on September 18, 2007.

Randy's message is about following your dreams, dealing with the ones that don't come true and having fun along the way. His talk has been viewed by more than 6 million people. He's a co-author of a best-selling book and has testified before Congress about pancreatic cancer, a disease that kills 33,000 Americans each year. He says the lessons were meant as a "message in a bottle" for his kids. so making it available here as it isn't too late to listen, learn and really live.

Randy Pausch died on July 25, 2008. But in his process, he teached millions of people about living. That's what i want to share with you.

http://www.cmu.edu/homepage/multimedia/randy-pausch-lecture.shtml

बसलो असता

बसलो असता निवांत रात्री, टकटक झाली दारावरती
दार उघडता आत सरकली, कोणी व्‍यक्‍ती
बारिकतेने बघता कळले, हुबेहुब ती प्रतिमा माझी दुसरी होती
घाबरलो मी, चाचरलो मी, पुसले त्‍याला, कोण कशाला
स्‍मित संभावित करुनि म्‍हणे तो, पिशाच्‍च मी तव
गतकाळाच्‍या थडग्‍यामधला निवास कोंदट असह्‍य झाला, म्‍हणुनी आलो
पिशाच्‍च, पण ते माझे होते, आपुलकीने स्‍वागत केले, गप्‍पा झाल्‍या
दुरपणाचे अंतर सरले, आठवणींचे पर्व चाळता काळिज कढले
बाद-बखेडे कधी पेटता, कृद्‍ध शार्दुलासम गुरगुरलो
प्रेम द्‍वेष हास्‍यांत रंगता स्‍वरही चढले
अखेर होता पहात, गेला एक आमुच्‍यामधला निघुनी
गेला कोण अन्‌ कोण राहिला हे मज आता जन्‍मभराचे कोडे पडले...

- कुसुमाग्रज

ससुराल गेंदा फुल...

सैंया छेड देवे
ननंद चुटकी लेवे
ससुराल गेंदा फुल...

सांस गारी देवे
देवर समझा लेवे
ससुराल गेंदा फुल...

छोडा बाबुलका अंगना
भावे डेरा पिया का
ससुराल गेंदा फुल...

सैंया है ब्‍यापारी
चले है परदेस
सुरतिया निहारु
जियरा भारी होवे
ससुराल गेंदा फुल...

बुशर्ट पहिने
खाइके बिडा पान
पुरे रायपुर से अलग है
सैंयाजीकी शान
ससुराल गेंदा फुल...

वाह काय गाणं आहे... मुलगी कुठेही राहो, मोडर्न असो वा पारंपारीक... हे गाणं बरोबर भिडतं !!!
शब्‍दांच्‍या बरोबरीने संगीताची साथ आहे... नुसते शब्‍द वाचून बहुतेक तसा effect होणार नाही...

आजचा धडा :

आजच्‍या घडिला आपलं मत प्रामाणिकपणे एखाद्‍याला सांगणं जुनाट समजलं जायला लागलंय !!!
कोणतेसे सर बर्नार्ड शाँ बरोबर म्‍हणून गेलेत, "when people ask for opinions, all they want is praise."

better you be updated on the same, or else be ready to face the consequenses...i just did.

एकांताचं तळं

एकांताचं तळं, आठवणींनी साचलेलं
पाणीही त्याचं नि:शब्‍द निश्चल

अचानक कुठुन आला वारा चंचल
तळ्‍याचं पाणी झालं गढुळ गढुळ

कुठलं तळं? कुठला वारा?
एकांताच्या अशा छेडल्या तारा

वा-याच्या जाळ्यांत एकांताच तळं
तळ्याच्या पाण्‍यातत वा-याच जाळं ...

गुलाल आणि होळी

मी काही नियमितपणे सिनेमांची परिक्षणं लिहित नाही. पण काही सिनेमे तुम्‍हाला मुळातुनच हलवून सोडतात. अनुराग कश्‍यप यांचा गुलाल असाच एक सिनेमा.

राजकारणाचं भयाण रुप आता आपल्‍यासाठी काही नवं नाही. आणि college politicsही काही लहानसहान बाब नाही राहिलेली आजकाल. स्‍त्रियाही यात कुठे मागे राहिलेल्‍या नाहीत. मुलींना आपण मुलगी असण्‍याचे फायदे कसे उठवायचे हे काही वेगळं शिकावं लागत नाही. उपजतंच हे ज्ञान देव त्‍यांना देतो बहुधा. खेकड्‍यांच्‍या ह्‍या स्‍पर्धेत एकदुसर्‍याची शिडी करुन वर चढत जाणं हेच अंतिम सत्‍य. मनापासुन कोणावर प्रेम कराव आणि नंतर लक्षात यावं की आपण वापरले गेलो आहोत. प्रेम मोठं की सत्ता मोठी?

साधी पण निरुत्तर करणारी कथा.

apt music, very modern still with folk touch and matured lyrics. sure its a must see movie. this movie renders the viewers speechless !!!

IN SEARCH OF OASIS..

A shadow with me all day

No body

This is crazy, this is crazy..

Notes of a scintillating flute

No flutist

This is crazy, this is crazy..

Breathtaking verses on paper

I was sleeping

This is crazy, this is crazy..

Vermilion laden sky

Sunrise or sunset?

This is crazy, this is crazy..

Dishevelled clothes, swollen lips

You came in my dreams

I am crazy, I am crazy..

Or is this the only sanity ? ?

सर्वेसर्वा

आज सकाळ चांगली झाली माझी. माझा उजवा हात, माझी बाई ऊगवली वेळेवर. गेले २-४ दिवस माझे जडच गेले जरा. आपलं आजारपण आलं की हमखास ह्‍यांनाही बरं वाटेनासं होतं. आणि न सांगता दांड्‍या मारणं हा तर आपला जन्‍मसिद्‍धं हक्‍कच नाही का. तर अशा ह्‍या मँडम आज उगवल्‍या आहेत. त्‍यामुळे आज आँफिसला जाता येणार तर. माझा आठवडा आज सुरु झाला खर्‍या अर्थी !!! घरुन काम होतं, नाही असं नाही. पण कसं - अमल झोपला की, बाकीची कामं वेळेत उरकली तर...आणि हुश्‍श म्‍हणे पर्यंत अमलची ऊठायची वेळ झालेली असते. मग खेळण, भरवणं, मस्‍ती. दिवस असाच संपूनही जातो. पण असं झालं की मी totally disoriented असते. त्‍यामुळे पुन्‍हा link लागायला वेळ लागतो आणि mood ही यावा लागतो.

असो...मी आता थोडं काम करते...शुभस्‍य शीघ्रम्‌ !!!

पैसा बोलता है...

आम्‍ही बरेच दिवसांपासून desparately स्‍टाफच्‍या शोधात आहोत. सगळीकडे recession ची बोंब असतांना आम्‍ही इथे स्‍टाफसाठी झटतोय पण कोणी मिळत नाहिय. जो उठतो तो आपला पैशात बोलतोय. अरे आधी कामाचंसुद्‍धा थोडं बोलू यात की. पैसे तर देऊच आम्‍ही. पण...तिथेच तर घोडं पेंढ खातंय ना !!!बोला आता...मान्‍यं की महागाई प्रचंड वाढली आहे, पण अहो आम्‍हीही इथेच राहतो ह्‍याच महागाईत !! आम्‍हीही कामं करतो आणि कमवतो. तुमची मेहनत आम्‍हाला फुकटात नकोच आहे. पण !!!कामाची बात नच्‍छो...किती पगार देताय बोला !!!

Yeshwant Rao - Jejuri

Are you looking for a god?
I know a good one.
His name is Yeshwant Rao
and he's one of the best.
look him up
when you are in Jejuri next.
Of course he's only a second class god
and his place is just outside the main temple.
Outside even of the outer wall.
As if he belonged
among the tradesmen and the lepers.
I've known gods
prettier faced
or straighter laced.
Gods who soak you for your gold.
Gods who soak you for your soul.
Gods who make you walk
on a bed of burning coal.
Gods who put a child inside your wife.
Or a knife inside your enemy.
Gods who tell you how to live your life,
double your money
or triple your land holdings.
Gods who can barely suppress a smile
as you crawl a mile for them.
Gods who will see you drown
if you won't buy them a new crown.
And although I'm sure they're all to be praised,
they're either too symmetrical
or too theatrical for my taste.
Yeshwant Rao,
mass of basalt,
bright as any post box,
the shape of protoplasm
or king size lava pie
thrown against the wall,
without an arm, a leg
or even a single head.
Yeshwant Rao.
He's the god you've got to meet.
If you're short of a limb,
Yeshwant Rao will lend you a hand
and get you back on your feet.
Yeshwant Rao
Does nothing spectacular.
He doesn't promise you the earth
Or book your seat on the next rocket to heaven.
But if any bones are broken,
you know he'll mend them.
He'll make you whole in your body
and hope your spirit will look after itself.
He is merely a kind of a bone-setter.
The only thing is,
as he himself has no heads, hands and feet,
he happens to understand you a little better.

- Arun Kolatkar from JEJURI

annonymous...

आपण मातीच्या मनात मिसळून तिचं व्हावं, तिनं आपल्यात मिसळून आपलं व्हावं, अन्‌ असं उमलत रहावं, हे ज्ञानच आकाशाला नाही. ती समजुत आहे पाण्याला. म्हणून माती पाण्याशी खेळते. पाण्यात भिजते. मोहरते. ऋतूमती होते. आभाळाला ती अस्पर्श आहे. तिला त्याला भेटावसं वाटलं तर पाण्यात बिंबावं लागतं. असं पाण्यात मिसळून, पाणी होऊन गेलं तरच ती अनंत अंगांनी भेटते, बिलगते, नवे सर्जनेतिहास घडविते. तुम्ही हा संबंध समजून घ्याल तर मग माती फ़क्त हरळीला आणि कुंभारालाच कळली आहे, असं मी का म्हटल याचा उलगडा होऊन जाईल.

to my online friends...

आज लागली ही बया हाती. वापरीन वापरीन म्‍हणत मीनलने कधी ही डायरी उघडलीच नाही आणि मीनलचा तिच्‍यावर जीव जडला म्‍हणून मी कधी तिला हात लावला नाही. आज लिहायची ऊर्मी आली आणि ही समोर हजर. As they say it,"I can resist everything but temptation..." २००९ ची पहिलीक्षरं ह्‍याच डायरीत लिहायची !!

हल्‍ली असं झालंय ना की मित्रमंडळींना भेटायलासुद्‍धा निमित्तं शोधावी लागतात. सहजच कोणाकडे टवाळक्‍या करत तासंतास बसलोय असं कधी होतच नाही. सगळेच जण busy. अगदी श्‍वास सुद्‍धा मोजून मापून घ्‍यायला लागलोय आपण. अशा वेळेस intenet through काहीही कारण नसतांना भेटलेल्‍या व्‍यक्‍ती (त्‍यांना मित्र म्‍हणावं की नाही ते ठरवलं नाहीये अजून) जास्‍त जवळच्‍या (पेक्षा easily accesible) वाटतात. प्रत्‍यक्ष अंतरामुळे त्‍यात काही फरक पडत नाही. अशा मित्रांशी बोलतांना मला जास्‍तं मोकळं वाटतं. काही लागेबांधे जुळलेले नसल्‍यामुळे असेल बहुतेक. कारण अशावेळी मुडस्‌ वगैरे फारसे मधे येत नाहीत. एकमेकांना पूर्णपणे अनभिज्ञ असल्‍यामुळे भोवतालच्‍या परिस्‍थितीचा आमच्‍यातल्‍ला गप्‍पांवर फारसा प्रभाव पडत नाही. कोणाकडून काही अपेक्षा नाहीत, त्‍यामुळे काही गमावण्‍याची भिती नाही. प्रत्‍यक्षातल्‍या सर्व नात्‍यांना समांतर असं हे नातं. जिथे मी 'मी' असते अगदी सर्वतोपरी.

तसं प्रत्‍यक्षात होत नाही. कोणाला काय वाटेल ह्‍या दडपणाखाली हल्‍ली माझे शब्‍द तोंडातल्‍या तोंडातच घोळत राहतात. गैरसमज होण्‍यापेक्षा arguments होऊ न देणंच प्रशस्‍त वाटतं. गेल्‍या काही वर्षात रागावर काबू मिळवला मी पण आजुबाजुच्‍या बर्‍याच गोष्‍टींसाठी मूक प्रेक्षक बनून राहीलेय मी. नुसतीच बघ्‍याची भूमिका घ्‍यायची सवयच लागली आणि हळूहळू शब्‍दांनीपण पळ काढला. आतल्‍या आत एक वेगळच विश्‍व तयार झालय माझं. तशी पारदर्शकता बाहेर मिळेनाशी झालीय. पण असं स्‍वत:शीच किती बोलणार. आपली मतं मांडायलासुद्‍धा कोणाचातरी कान हवा असतोच की सगळ्‍यांना.

मिळणारे नवनवीन अनुभव आपल्‍याला मोठं करत असतात. वेगवेगळ्‍या बेटांवरुन टप्‍प्‍याटप्‍प्‍यानी आपण पुढे जात राहतो. प्रत्‍येक समुहात एक वेगळा मुखवटा चढवून वेळ साजरी करायची. मग अवचित कधी जुन्‍या बेटांवरचे सवंगडी पुन्‍हा भेटतात. त्‍यांच्‍यासाठी हा मुखवटा नवा असतो. कधी सूर पुन्‍हा जुळतात, पण जुळतातच असं नाही. पण अशात हे समांतर मित्र जवळचे वाटतात. ते तर असतातच कायम एका बटणाच्‍या अंतरावर. मुखवट्‍याशिवाय, जसेच्‍या तसे. एका पिंगची खोटी !!!

- सोनल मोडक

वजा करता नातीगोती
आयुष्‍यं उरते शून्‍यं
उरतात फक्‍तं हाती
दाही दिशा खिन्‍नं

सोसून चटके व्‍यवहाराचे
मीच मला बजावते
बंध नवे जोडताना
मन थोडे गांगरते

पडद्‍यावरची नाती रोज
आशाळभूतपणे पाहते
वास्‍तवातील प्रेमाचे
मनोरे ऊंच उभारते..

HEART IS THE ONLY BROKEN INSTRUMENT THAT WORKS..

जुळलेच नाहीत सूर
झाले विसंवादी गाणे
तबला आणि पेटीचे
लोकहो ऐका जीवनगाणे

पेटीची पट्‍टी काळी चार
अन्‌ तबल्‍याचा तर मध्‍यम ताल
माहीत होते दोघांना
रंगणार नव्‍हता त्‍यांचा ख्‍याल

सूर जुळतील कधीतरी
वाट पाहिली तबल्‍याने
काळी चारची पट्‍टी काही
सोडली नाही पेटीने

तबला म्‍हणाला पेटीला
आता वेगवेगळे गाऊ
आळवताना एकच राग
लयीत वेगळ्‍या राहु..

न हुई गर मेरे मरने से तसल्ली न सही

न हुई गर मेरे मरने से तसल्ली न सही
इम्तिहाँ और भी बाक़ी हो तो ये भी न सही

ख़ार-ख़ार-ए-अलम-ए-हसरत-ए-दीदार तो है
शौक़ गुलचीन-ए-गुलिस्तान-ए-तसल्ली न सही

मय परस्ताँ ख़ूम-ए-मय मूंह से लगाये ही बने
एक दिन गर न हुआ बज़्म में साक़ी न सही

नफ़ज़-ए-क़ैस के है चश्म-ओ-चराग़-ए-सहरा
गर नहीं शम-ए-सियहख़ाना-ए-लैला न सही

एक हंगामे पे मौकूफ़ है घर की रौनक
नोह-ए-ग़म ही सही, नग़्मा-ए-शादी न सही

न सिताइश की तमन्ना न सिले की परवाह्
गर नहीं है मेरे अशार में माने न सही

इशरत-ए-सोहबत-ए-ख़ुबाँ ही ग़नीमत समझो
न हुई "ग़ालिब" अगर उम्र-ए-तबीई न सही

-DIVAN - E - GHALIB