आसवे उसवती धागे
गोधडी मनीची उघडे
खपली काळाची पडते
भरली जखम पुन्‍हा ओघळते
नात्‍यास नसे ते नावं
बिनपत्‍याचे ते गावं
डोळ्‍यातं हरवले भावं
धुके मनी साकळते
सांजसावली क्षितिजावरती
सागरा लागली ओहोटी
वाळूत उमटती रेषा
लाटा येवोनि पुसती
- सोनल मोडक
Monday, February 25, 2008
Saturday, February 23, 2008
मित्र
आपल्‍या निरर्थक बडबडीलासुद्‍धा patiently कान देणारा
वेळप्रसंगी कान धरुन मार्गावर आणणारा
पलिकडच्‍या किनार्‍यावर आपली वाट पाहणारा
छोटासा दिवा बनून आपली सोबत करणारा
रक्‍ताची नाती काय क्षणात तुटतात
मनाची नाती हळूहळू जुळतात
एकदा जुळली की आयुष्‍यभर फुलतात
अशीही काही आपली माणसं असतात
कुणीच आपलं नसतं
मग आपण कोणासाठी असतो
वेड्‍या मनाचं समाधान
बाकि इथे प्रत्‍येकजण एकटाच असतो
पाखरं येतात दाणा टिपून उडून जातात
क्षणभराचं नातं जोडून आठवणी सोडून जातात
विस्‍मरणात गेल्‍या तर त्‍या आठवणी कसल्‍या
बिचार्‍या आपली संगत करत राहतात
इथून दूर जाताना
अनेक वाटा माझ्‍या असतील
पावलापावलवर
आठवणी मात्रं तुझ्‍या असतील...
- सोनल मोडक
वेळप्रसंगी कान धरुन मार्गावर आणणारा
पलिकडच्‍या किनार्‍यावर आपली वाट पाहणारा
छोटासा दिवा बनून आपली सोबत करणारा
रक्‍ताची नाती काय क्षणात तुटतात
मनाची नाती हळूहळू जुळतात
एकदा जुळली की आयुष्‍यभर फुलतात
अशीही काही आपली माणसं असतात
कुणीच आपलं नसतं
मग आपण कोणासाठी असतो
वेड्‍या मनाचं समाधान
बाकि इथे प्रत्‍येकजण एकटाच असतो
पाखरं येतात दाणा टिपून उडून जातात
क्षणभराचं नातं जोडून आठवणी सोडून जातात
विस्‍मरणात गेल्‍या तर त्‍या आठवणी कसल्‍या
बिचार्‍या आपली संगत करत राहतात
इथून दूर जाताना
अनेक वाटा माझ्‍या असतील
पावलापावलवर
आठवणी मात्रं तुझ्‍या असतील...
- सोनल मोडक
Thursday, February 21, 2008
अलिप्‍तं..
तळ गाठ एकदा
ये वरती निघोनि
तुझी तू नसशीलंच
असशील दुसरीच कुणी,
तसा तो मी
कित्‍येकदा गाठलाय
आणि वरही आलेय
पूर्‌णं कोरडी,
तरी हा दाह
चारी बाजूंनी वेढलेला
आता हा निखारा
नकोच विझायला...
- सोनल मोडक
ये वरती निघोनि
तुझी तू नसशीलंच
असशील दुसरीच कुणी,
तसा तो मी
कित्‍येकदा गाठलाय
आणि वरही आलेय
पूर्‌णं कोरडी,
तरी हा दाह
चारी बाजूंनी वेढलेला
आता हा निखारा
नकोच विझायला...
- सोनल मोडक
राधा
तुझे ओठ गाती मुके गीत जेव्हा
तुझा शब्‍द भिडतो मनाच्या तळाशी
तुझा रंग अंगावरी सांडलेला
तुझा गंध भिनतो मनाच्या कळ्यांशी.....
दिले स्‍वप्‍नं गुलजार नाजुक भोळे
गुलाबी पहाटे गुलाबी क्षणांनी
कळी पाकळी उमलते मोहरुन
कळ्‍यांची फुले झाली स्‍वप्‍नील नयनी.....
बनी वाजवितो निळा कृष्‍णं वेणू
करी पैंजणे पायी अलवार रुणूझुणू
भुलू लागली ती झुलू लागली ती
प्रियाच्‍या सूरांनी बने बावरी ती.....
- सोनल मोडक
तुझा शब्‍द भिडतो मनाच्या तळाशी
तुझा रंग अंगावरी सांडलेला
तुझा गंध भिनतो मनाच्या कळ्यांशी.....
दिले स्‍वप्‍नं गुलजार नाजुक भोळे
गुलाबी पहाटे गुलाबी क्षणांनी
कळी पाकळी उमलते मोहरुन
कळ्‍यांची फुले झाली स्‍वप्‍नील नयनी.....
बनी वाजवितो निळा कृष्‍णं वेणू
करी पैंजणे पायी अलवार रुणूझुणू
भुलू लागली ती झुलू लागली ती
प्रियाच्‍या सूरांनी बने बावरी ती.....
- सोनल मोडक
Friday, February 15, 2008
देव
अमलच्‍या बाललीलांबद्‍दल खूप काही लिहावं असं मला सारखं वाटंत राहतं,
पण शब्‍द गोळा करण्‍यात मी कमी पडतेय...अमल झपाट्‍याने मोठा होतोय.
काय लिहु आणि काय नको...तसं पाहिलं तर खूप काही आहे, पण...
हा पण कसा कुठून येतो देव जाणे.
इतका जिवंतपणा, ती विजिगिषा, सळसळता उत्‍साह...सगळं शब्‍दात पकडणं कठिणंच.
डोळ्‍यासमोर आहे ते त्‍याचं पहिलं वहिलं रुप. ते इवलेसे डोळे टकामका माझ्‍याकडे बघणारे.
त्‍यांना जाणीवही नसेल हा जो काही चेहरा दिसतोय, त्‍यावर हा जग जिंकल्या‍चा आनंद कुठूनसा आला असावा.
हिच आपली आई...आपण हिच्‍या पोटात पूर्ण नऊ महिने वाढलोय.
आपलं अस्‍तित्‍वं पूर्णतः हिच्‍या अस्‍तित्‍वावर बेतलेलं आहे.
इवलासा तो जीव...अबोध . जग काय असतं तेही न पाहीलेला आणि त्‍याला नेलं माझ्‍यापासूनु मैलोन्‌मैल दूर.
आईचं दूधसुद्‍धा नाही प्‍यायला आणि हिरो निघाला गाडीमधून...एकटाच.
आहे खरा शूर सिपैया...आईशिवाय कुठून आणली ही ताकद त्‍याने.
अज्ञानाची हीच ती शक्‍ती काय. मग कशाला हवं ज्ञान...मनाला कमकुवत बनवायला.
कोण देव, काय देव, कोण आई, बाबा, आजी, आजोबा...तो कोणालाच नाही ओळखंत.
त्‍याला माहितीये फक्‍तं आपलं अस्‍तित्‍वं टिकवणं. पण ते सुद्‍धा किती दुसर्‍यांवर अवलंबलेलं...
साधं मला भूक लागलीये हे सुद्‍धा सांगता येणार नाही त्‍याला. आला आपला बिनबोभाटपणे या जगात. हा काय विश्‍वास...(काय हा विश्‍वास). ज्‍या मंडळींच्‍या हातात पडणार ते बघतील काय ते... तारायचं की मारायचं.
भयानक आहे कल्‍पना सुद्‍धा. नकोच तो विचार, विचारांतसुद्‍धा.
अगम्‍य आहे सगळं. देव देव तो हाच बहुतेक. निसर्गाचा खेळ झालं.....
पण शब्‍द गोळा करण्‍यात मी कमी पडतेय...अमल झपाट्‍याने मोठा होतोय.
काय लिहु आणि काय नको...तसं पाहिलं तर खूप काही आहे, पण...
हा पण कसा कुठून येतो देव जाणे.
इतका जिवंतपणा, ती विजिगिषा, सळसळता उत्‍साह...सगळं शब्‍दात पकडणं कठिणंच.
डोळ्‍यासमोर आहे ते त्‍याचं पहिलं वहिलं रुप. ते इवलेसे डोळे टकामका माझ्‍याकडे बघणारे.
त्‍यांना जाणीवही नसेल हा जो काही चेहरा दिसतोय, त्‍यावर हा जग जिंकल्या‍चा आनंद कुठूनसा आला असावा.
हिच आपली आई...आपण हिच्‍या पोटात पूर्ण नऊ महिने वाढलोय.
आपलं अस्‍तित्‍वं पूर्णतः हिच्‍या अस्‍तित्‍वावर बेतलेलं आहे.
इवलासा तो जीव...अबोध . जग काय असतं तेही न पाहीलेला आणि त्‍याला नेलं माझ्‍यापासूनु मैलोन्‌मैल दूर.
आईचं दूधसुद्‍धा नाही प्‍यायला आणि हिरो निघाला गाडीमधून...एकटाच.
आहे खरा शूर सिपैया...आईशिवाय कुठून आणली ही ताकद त्‍याने.
अज्ञानाची हीच ती शक्‍ती काय. मग कशाला हवं ज्ञान...मनाला कमकुवत बनवायला.
कोण देव, काय देव, कोण आई, बाबा, आजी, आजोबा...तो कोणालाच नाही ओळखंत.
त्‍याला माहितीये फक्‍तं आपलं अस्‍तित्‍वं टिकवणं. पण ते सुद्‍धा किती दुसर्‍यांवर अवलंबलेलं...
साधं मला भूक लागलीये हे सुद्‍धा सांगता येणार नाही त्‍याला. आला आपला बिनबोभाटपणे या जगात. हा काय विश्‍वास...(काय हा विश्‍वास). ज्‍या मंडळींच्‍या हातात पडणार ते बघतील काय ते... तारायचं की मारायचं.
भयानक आहे कल्‍पना सुद्‍धा. नकोच तो विचार, विचारांतसुद्‍धा.
अगम्‍य आहे सगळं. देव देव तो हाच बहुतेक. निसर्गाचा खेळ झालं.....
-सोनल मोडक
Subscribe to:
Posts (Atom)