सांज

आसवे उसवती धागे
गोधडी मनीची उघडे
खपली काळाची पडते
भरली जखम पुन्‍हा ओघळते

नात्‍यास नसे ते नावं
बिनपत्‍याचे ते गावं
डोळ्‍यातं हरवले भावं
धुके मनी साकळते

सांजसावली क्षितिजावरती
सागरा लागली ओहोटी
वाळूत उमटती रेषा
लाटा येवोनि पुसती

- सोनल मोडक